Na przełomie 1929 i 1930 roku młyn spłonął. Paradoksalnie dzięki temu przetrwał w stosunkowo dobrym stanie jako jeden z nielicznych w regionie. W trakcie odbudowy został zmodernizowany dzięki czemu mógł służyć o wiele dłużej niż inne młyny nad Odrą. Wraz z modernizacją techniki młynarskiej zmieniła się również technika przesyłu energii wodnej. Pierwotny system trzech kół wodnych został zastąpiony turbiną Francisa w 1933 roku, która jest używana do dziś.
Naprawę turbiny przeprowadzono już w latach 60-tych. Jednakże w 1996 r. konieczne było przystąpienie do generalnego remontu ze względu na wysoką awaryjność. Dotyczyło to również koła pasowego wału napędowego, które zostało zastąpione nowym o podwójnej średnicy (1250 milimetrów). Później trzeba było naprawić zęby żeliwnego koła zębatego i wymienić wszystkie 142 drewniane zęby rogowe koła kciuka. Zęby te musiały być wykonane ręcznie z dokładnością do 0,2 milimetra.
Po powodzi tysiąclecia w 1997 roku, kiedy poziom wody wewnątrz budynków dochodził miejscami do 2 metrów i utrzymywał się przez 6 dni, doszło do uszkodzenia murów i całej konstrukcji, przesiąknięcia konstrukcji drewnianych i wyposażenia młyna, rozwój zgnilizny i pleśni. Ratowanie zabytku nabrało więc wielkich rozmiarów i konieczne było przeprowadzenie pilnych napraw. Przeciekające eternitowe i blaszane pokrycie dachu zastąpiono wypalaną dachówką, natomiast część mieszkalną ocieplono. Część mieszkalna, pierwotnie z poziomym cokołem, kordonem i gzymsem koronowym z zębieniem, została zniszczona przez niefachową ingerencję, podczas której wymieniono dwuczęściowe okna skrzydłowe na trzyczęściowe, a oryginalne płyciny drzwiowe na gładkie. Wraz z wymianą nowych okien młynowi ponownie nadano charakter wiejskiej architektury przełomu XIX i XX wieku. Wyremontowano także dotknięty erozją napęd młyna, lewy brzeg kanału zasilającego wzmocniono palami dębowymi, a część kanału odpadowego kamieniem.
W 2005 roku obszar młyna został włączony do programu Ministerstwa Kultury Republiki Czeskiej, a z uzyskanych w ten sposób funduszy przeszklono większość młyna i zagwarantowano podstawowe wyposażenie techniczne elektrowni i młyna – zębnik koła kciukowego, wał główny lub oryginalne łożyska ślizgowe.
W ramach projektu została przygotowana dokumentacja zmian konstrukcyjnych całego młyna w roku 2006. Projekt dotyczył naprawy pozostałych ubytków statycznych, naprawy tynku zewnętrznego według obecnych fotografii łącznie z elementami dekoracyjnymi oraz wymiany części wiązarów uszkodzonych przez piołun. Konieczna była również rekonstrukcja wszystkich drewnianych części budynku. Odkryto również oryginalny bruk przed budynkiem. Można powiedzieć, że dzięki dotacjom i we współpracy z konserwatorami zabytków udało się zabezpieczyć budynek od zewnątrz do 2013 roku, zarówno ze statycznego punktu widzenia, jak i z estetycznego punktu widzenia. Wewnątrz młyna wymieniono część podłóg, a po kolejnym gruntownym remoncie turbiny Francisa, można było przystąpić do pierwszego etapu uruchamiania maszynerii młyna.
Najpierw naprawiono przekładnię i zrekonstruowano szyb główny tak, aby możliwe było rozciągniecie skórzanych pasów między młynem a przekładnią w elektrowni i tym samym rozruszanie wszystkich trzech pięter młyna. Następnie rozebrano i odnowiono poszczególne maszyny z lat 20. i 30. XX wieku.